Rijmgedachten

"Jullie hebben tot elf uur de tijd om een mini-preek te schrijven. Lengte: twee minuten. Ga je gang!"       Het is tien voor elf. Slik.     'Jullie' - dat zijn mijn mede-predikanten-in-opleiding en ik. Aan het woord is de docent, aan wiens grillen we zijn overgeleverd tijdens een driedaagse cursus over voorgaan in de kerkdienst. Met de mij toegewezen Bijbeltekst - psalm 113 - en een schrijfblok zoek ik een plekje buiten in de zon, met uitzicht op het parkeerterrein. Ik lees de psalm, en nog eens, en nog eens, terwijl de wind verwoede pogingen doet de betreffende pagina van mijn bijbeltje om te slaan. Ik schrijf op wat me het eerst te binnen schiet, snelle steekwoorden en een paar halve zinnen. Geen tijd meer om het na te lezen, gewoon maar gaan.      Pas als ik de woorden uitspreek, merk ik hoe wáár ze voor mij zijn - en uit de feedback begrijp ik dat ze zo ook overkwamen. Daarna is het de beurt aan mijn groepsgenoten. Stuk voor stuk vullen zij hun twee minuten